Logowanie
AKTUALNOŚCI ŻBIKA:
Specjalne obszary ochrony siedlisk (SOOS) Natura 2000 w województwie warmińsko – mazurskim (kwiecień 2009)
„NIECKA SKALISKA”
OPIS OBSZARU:
Niecka Skaliska to obszar zajmujący środkową część mezoregionu pod nazwą Kraina Węgorapy. Mezoregion ten stanowi przedłużenie Krainy Wielkich Jezior Mazurskich, wraz z którą należy do Pojezierza Mazurskiego. Obszar Niecki Skaliskiej stanowi rozległa równina pochodzenia pojeziernego o wysokościach dochodzących do 92 m n.p.m. Otaczające kotlinę wzgórza morenowe osiągają w Górach Piłackich 219 m n.p.m., zaś w Górach Kruckich i Klewińskich 195-200 m n.p.m. Deniwelacje terenu pomiędzy obniżeniem a wzgórzami wynoszą ponad 100 m. Głównymi materiałami wypełniającymi nieckę są iły oraz mułki o miąższości dochodzącej do 20 m . W południowo wschodniej i wschodniej części obszaru stwierdzono obecność piasków o miąższości od 5 do 8 m . Na obszarze tym występują także torfowiska oraz duży obszar wypełniony gytią. We wschodniej części niecki zlokalizowany jest stożek napływowy zbudowany z piasków i żwirów. W części północnej, przy granicy państwa, występują ponadto pokłady torfu (POTOCKA-SZWARC 2005). Pomiędzy dnem niecki a ciągami morenowymi na północy i zachodzie mikroregionu rozciąga się nieco wyższy poziom zbudowany z gliny zwałowej. Ze względu na żyzne utwory glebowe, tereny te są w dużej mierze zajęte pod uprawy, natomiast piaszczystą i częściowo zabagnioną część centralną zajmują lasy zwane Lasami Skaliskimi, które pokrywają aż 45% Niecki Skaliskiej (KONDRACKI 2001). Granica występowania piasków jest jednocześnie krańcem zasięgu występowania lasów na opisywanym obszarze.
Charakterystyczną cechą Niecki Skaliskiej jak i całej Krainy Węgorapy jest wykształcony odpływ rzeczny w postaci Węgorapy i jej dopływu, Gołdapy. W pobliżu rzek występują dość liczne starorzecza. Obszar leśny pocięty jest siecią kanałów. Największy, kanał - Brożajcki przechodzi przez środek kompleksu leśnego łącząc Gołdapę z Węgorapą (KONDRACKI 1965,2001).
Węgorapa wypływa z Jeziora Mamry na poziomie 116 m n.p.m., przepływa przez kilka zagłębień wytopiskowych, następnie wcina się doliną na kilkanaście metrów w wysoczyznę morenową, po czym meandruje po płaskiej kotlinie w kierunku wschodnim. Łączna długość rzeki wynosi 139,9 km, z czego po stronie polskiej znajduje się odcinek o długości 43,9 km. Charakter rzeki zmienia się na jej kolejnych odcinkach. Od Węgorzewa aż do mostu w miejscowości Wężówka Węgorapa płynie jako rzeka typowo nizina. Spowodowane jest to przez zabiegi regulacji biegu rzeki, którym została ona poddana w ubiegłym wieku. Natomiast już na kolejnym odcinku, od miejscowości Wężówka do połączenia z Gołdapą, ma ona niezmieniony, niemal pierwotny charakter o dużych walorach przyrodniczych i krajobrazowych. Odcinek ten charakteryzuje się znacznym spadkiem podłużnym, zmiennością spadków poprzecznych i zmianami kierunku rzeki. Dno jest stosunkowo twarde, pojawiają się otoczaki i pojedyncze większe głazy, liczne meandry i przegłębienia. Fragmenty z bystrym nurtem o twardym, często żwirowo-kamienistym dnie przeplatane są krótkimi odcinkami o wolniejszym nurcie i dnie piaszczystym. Brzegi w większości porośnięte są drzewami oraz silnie zakrzaczone, pod korzeniami starych olch powstały niewielkie głęboczki. Wszystko to stwarza doskonałe warunki do bytowania i rozrodu ryb reofilnych (SŁOBODA 2008). Od połączenia z Gołdapą do granicy państwa rzeka znów przyjmuje charakter typowo nizinny, płynie częściowo zmienionym korytem, uregulowanym w 50-tych i 60-tych latach ubiegłego wieku. Teren wokół tego odcinka to równina pól uprawnych i użytków zielonych poprzecinana siecią rowów melioracyjnych. W trakcie przeprowadzonej w ubiegłym wieku regulacji liczne meandry, na odcinku od miejscowości Zabrost do połączenia z Gołdapą, zostały odcięte od głównego nurtu i funkcjonują jako starorzecza. Woda w niektórych starorzeczach podczas spływu wód roztopowych ulega wymianie. W miejscowości Ołownik, na rzece stworzono piętrzenie, na potrzeby małej elektrowni wodnej. Mimo wyposażenia jazu piętrzącego wodę w przepławkę typu komorowego, piętrzenie niekorzystnie oddziałuje na ekosystem rzeki (SŁOBODA 2008).
Gołdapa to rzeka o długości 89 km. W wyniku dokonanej w latach 90-tych ubiegłego wieku zabudowy hydrotechnicznej, związanej z wykorzystaniem rzeki do produkcji energii elektrycznej, Gołdapa została podzielona na wiele niekomunikujących się ze sobą odcinków. Są to piętrzenia: małej elektrowni wodnej (MEW) Grunajki, MEW Boćwinka oraz znajdująca się wyżej MEW Boćwinka Nowa (II) i MEW w Różyńsku. W wyniku zabudowy powyżej piętrzenia MEW Grunajki rzeka straciła swój pierwotny, niemal górski charakter. W tej sytuacji Gołdapa zachowała właściwy sobie charakter jedynie na odcinku około 15 km w dół od ujścia Kanału Brożajckiego. Mimo że Gołdapa w przeszłości stanowiła naturalny prawobrzeżny dopływ Węgorapy, obecnie główna masa jej wód odprowadzana jest do Węgorapy skrótem, jaki stanowi kanał Brożajcki. Kanał wykonano pod koniec XVIII wieku, w późniejszym okresie (XIX i I połowa XX wieku) poddawany był on korektom i poszerzeniu. Łączna długość kanału wynosi 7,6km. Jest tzw. kanał ulgi przeznaczony do szybkiego odprowadzania wód roztopowych i występującej sporadycznie wysokiej wody letniej. W pobliżu wylotu kanału Brożajckiego do Węgorapy uruchomiono w latach 90-tych ubiegłego wieku MEW Brożajcie o wysokości spadu 3,8 m. Jaz piętrzący wodę nie jest wyposażony w przepławkę, która umożliwiałaby wędrówkę ryb i innych organizmów wodnych w górę i w dół cieku. Na skutek odprowadzania wody przez kanał, stare koryto Gołdapy pozbawione jest z reguły zasilania wodami rzeki. Dopływy tego odcinka stanowią niewielkie cieki naturalne oraz woda z sieci rowów melioracyjnych, dlatego przez większą część roku jest to niemal martwy odcinek rzeki, przypominający swym wyglądem rów melioracyjny o niewielkim przepływnie i niemal niezauważalnym nurcie.
W Lasach Skalistych zidentyfikowano szereg zbiorowisk roślinnych:
Salicetum triandro-viminalis Lohm. 1952 - wikliny nadrzeczne.albo-fragilis R. Tx. 1955 - nadrzeczny łęg wierzbowy.R. Tx. 1937- zarośla łozowe.boreale Oberd.1953. - nadrzeczny łęg borealny olszy szarej.remotae-Fraxinetum Koch 1926 - podgórski łęg jesionowy.Sokołowski 1980 - łęg olszowo-świerkowy.cordatae-Carpinetum betuli Traczyk 1962 - grąd subkontynentalny.Sokołowski 1973 - las mieszany leszczynowo-świerkowy.Czerwiński 1977 - borealny las mieszany.myrtilli-Pinetum Kobendza 1930 emend. Sokołowski 1977 - bór sosnowy.uliginosi-Pinetum - bór bagienny.uliginosi-Betuletum pubescentuis - brzezina bagienna.girgensohnii-Piceetum Polakowski 1962 - bór świerkowy torfowcowy.- Mat. 1955 - dębowo-świerkowy bór mieszany wilgotny.myrtilli-Piceetum Sokołowski 1980 - bór świerkowy świeży na glebie
Mineralnej.
Calamagrosti arundinaceae-Piceetum Sokołowski 1968 - sosnowo świerkowy bór mieszany.racemosi-Piceetum Jutrzenka-Trzebiatowski 1980 - północnopolski bór mieszany świeży.Kozł. 1925 em. Mat. et Pol. 1955 - bór mieszany sosnowo-dębowy.arundinaceae-Pinetum Sokołowski 1980 - trzcinnikowo-sosnowy bór mieszany.thelypteridis - Betuletum pubescentis Czerw. 1972- sosnowo-brzozowy las bagienny.W. Mat. 1952 - łęg jesionowo-olszowy.campestris Knap 1942- łęg wiązowo-jesionowy śledziennicowy.
Najcenniejsze nieleśne zbiorowiska roślinne:
Urtico-Calystegietum sepium - zespół pokrzywy i kielisznika zaroślowego.- zespół kielisznika zaroślowego i sadźca konopiastego.hirsuti - zespół kielisznika zaroślowego i wierzbownicy kosmatej.óre zespoły należące do związku Nymphaeion OBERD. 1953, Potamion KOCH 1926 em. OBERD. 1957., Arrhenatheretum elatioris - BR.-BL. ex SCHERR.1925 - łąka owsicowa.ązek Caricion nigrae - kwaśne młaki niskoturzycowe.
WARTOŚĆ PRZYRODNICZA I ZNACZENIE
Na opisywanym obszarze odnotowano 7 rodzajów siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Rady 92/43/EWG. Kompleks Lasów Skaliskich wyróżnia się w kraju dzięki obecności dobrze zachowanej świerczyny na torfie - zespół Sphagno girgensohnii – Piceetum (Polakowski 1962) oraz dużemu udziałowi zbiorowisk borowych. Warta podkreślenia jest obecność licznych starorzeczy powstałych z meandrów Gołdapy i Węgorapy. We florze naczyniowej odnotowano 13 gatunków podlegających ścisłej ochronie prawnej oraz 24 gatunki chronione częściowo. Osobliwością florystyczną jest występowanie gatunku z Polskiej Czerwonej Księgi Roślin: wielosił błękitny Polemonium coeruleum. Roślina ta zaliczana jest do reliktów polodowcowych. Na terenie Niecki Skaliskiej stwierdzono występowanie 27 gatunków zwierząt objętych Załącznikiem II Dyrektywy Rady 92/43/EWG. Występuje tu rozwijająca się populacja bobra Castor fiber. Lasy Skaliskie stanowią ważną ostoję dla zagrożonych ssaków takich wilk Canis lupus i ryś Lynx lynx. Wśród bezkręgowców 2 gatunki znajdują się w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt: czerwończyk nieparek Lycaena dispar oraz skójka gruboskorupowaUnio crassus. Z grupy kręgowców do Czerwonej Księgi zaliczono: orlika krzykliwego Aquila pomarina, dzięcioła białogrzbietego Dendrocopos leucotos, orła bielika Haliaeetus albicilla, wilka Canis lupus , rysia Lynx lynx, traszkę grzbieniastą Triturus cristatus, głowacza białopłetwego Cottus gobio, minoga strumieniowego Lampetra planeri i piskorza Misgurnus fossilis.
ZAGROŻENIA
Mimo że układ hydrologiczny obszaru jest już od XVIII wieku bardzo przekształcony poprzez wykopanie w kierunku południe-północ Kanału Brożajckiego, przecinającego na pół Nieckę Skaliską oraz liczne kanały i rowy melioracyjne wykopane w latach 50- i 60-tych ubiegłego wieku, obecne stosunki wodne są historycznie utrwalone. Największe zagrożenie dla opisywanego obszaru stanowi więc naruszenie aktualnych stosunków wodnych. Zarówno odwodnienie jak i spiętrzenie wód rzek i Kanału Brożajckiego jest szczególnie szkodliwe dla zespołu świerczyny na torfie, która traci charakterystyczny dla siebie skład gatunkowy i fizjonomię zbiorowiska. Budowa nowych urządzeń hydrotechnicznych stanowić także będzie przeszkodę dla wędrówek ryb wymienionych w Załączniku II Dyrektywy Rady 92/43/EWG stwierdzonych na tym obszarze. Szkodliwe jest także skracanie i prostowanie cieków wodnych oraz stosowanie technicznej zabudowy ich brzegów. Zagrożenie stanowi także wyrąb starodrzewu i drzew dziuplastych, zakładanie upraw plantacyjnych, sadzenie monokultur drzew i nieuzasadnione siedliskowo stosowanie zrębów zupełnych. Na terenach nieleśnych niekorzystne jest zaniechanie dotychczasowego użytkowania łąkowo-pastwiskowego oraz potencjalna zamiana użytków zielonych na grunty orne, zwłaszcza na terenach położonych na południe od kompleksu leśnego. Zagrożeniem dla dotychczas użytkowanych ekstensywnie łąk i pastwisk w dolinie Gołdapy i Węgorapy jest intensyfikacja nawożenia mineralnego oraz stosowanie nawozów płynnych.Lasy Skaliskie stanowią własność Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych. Należą w większości 86,55% do obrębu leśnego Skalisko, administrowanego przez Nadleśnictwo Czerwony Dwór oraz w 13,37% do Nadleśnictwa Borki. Część terenów nieleśnych stanowi własność prywatną, natomiast pozostały obszar podlega Wojewódzkiemu Zarządowi Gospodarki Wodnej.
OBWÓD Nr 36
O
bwód położony w obrębie gminy Węgorzewo, Budry i Pozezdrze z sołectwami Kalskie Nowiny, Stręgiel, Gębałka, Krzywińskie, Brzozówka, Popioły, Radziszewo, Grądy Węgorzewskie, Koźlak, Piłaki Małe, Czerwony Dwór i Wysiecza, którego obszar leśny podlega pod Nadleśnictwo Borki z siedzibą w Kruklankach. Na terenie obwodu uprawianych jest 2,45ha poletek zaporowych oraz utrzymywane są buchtowiska o areale ok. 1ha. W obwodzie znajduje się kilkadziesiąt urządzeń łowieckich, w tym: ok. 15 ambon, ok. 80 zwyżek i 4 paśniki. Pod względem walorów przyrodniczo – hodowlanych obwód nr 36 zalicza się do obwodów bardzo słabych, gdyż lasy zajmują tylko 15% jego powierzchni – jest to obwód polny. Kompleksami leśnymi w obrębie obwodu jest Las Kalskie Nowiny i Las Radziszewski, ponadto w jego obrębie znajduje się kilkadziesiąt remiz oraz śródpolnych stawów i rozlewisk. Powierzchnia obwodu wynosi 7000ha z czego: – pow. wyłączona 280ha,, – pow. użytkowa 6720ha, – lasy ogółem 1040ha, – lasy państwowe 840ha. Obwód nr 36 podzielony jest na piętnaście rewirów łowieckich: WĘGORZEWO, KALSKIE NOWINY DOLNE, MATYSKI, BRZOZÓWKA, KRZYWIŃSKIE, CZERWONY DWÓR, KALSKIE NOWINY GÓRNE, DOWIATY, RADZISZEWO LEWE, RADZISZEWO PRAWE, GĘBAŁKA, POPIOŁY KOLONIA, GRĄDY KOLONIA, BUDRY, POPIOŁY. Przebieg granicy obwodu nr 36 przedstawia się następująco: punktem wyjścia jest most na rzece Węgorapa przy wyjeździe z miasta na szosie Węgorzewo – Gołdap, skąd dalej granica obwodu biegnie tą szosą w kierunku północno – wschodnim przez miejscowości Czerowny Dwór, Wysiecza, Więcki do miejscowości Budry do skrzyżowania z drogą do miejscowości Brudzewo. Dalej to drogą w kierunku północnym do mostu na rzece Gołdapa, następnie korytem rzeki w kierunku południowo-wschodnim przez pola przy miejscowościach Grądy Węgorzewskie i Popioły do granicy powiatów węgorzewskiego i gołdapskiego, która biegnie rowem ok. 3 km na wschód od miejscowości Popioły. Granica obwodu biegnie tym rowem w kierunku południowym do szosy Banie Mazurskie – Węgorzewo, dalej tą szosą w kierunku południowo – zachodnim do skrzyżowania z drogą do miejscowości Piłaki Wielkie, tą drogą dalej w kierunku południowym przez miejscowość Koźlak do miejscowości Piłaki Małe gdzie granica obwodu skręca w prawo i biegnie drogą polną w kierunku południowo – zachodnim do miejscowości Gębałka, stąd w prawo szosą Kuty – Węgorzewo przez miejscowość Stręgiel granica obwodu biegnie do granic miasta Węgorzewo do ulicy Łąkowej, dalej tą ulicą do mostu na rzece Węgorapa, a następnie korytem rzeki do punktu wyjścia.
OBWÓD Nr 8
Obwód położony w obrębie gminy Budry z sołectwami Budzewo, Sąkieły, Skalisko i Zabrost Wielki, którego obszar leśny podlega pod Nadleśnictwo Czerwony Dwór. Pod względem walorów 
przyrodniczo – hodowlanych obwód nr 8 zalicza się do obwodów dobrych, gdyż lasy zajmują tylko 50% jego powierzchni – jest to obwód leśno – polny. Na terenie obwodu uprawianych jest 17,3ha poletek zaporowych i uprawowych oraz utrzymywane są buchtowiska o areale ok. 1,4ha. W obwodzie znajduje się kilkadziesiąt urządzeń łowieckich, w tym: ok. 20 ambon, ok. 50 zwyżek i 8 paśników. Powierzchnia obwodu wynosi 5480ha z czego: – pow. wyłączona 200ha,, – pow. użytkowa 5280ha,– lasy ogółem 2645ha, – lasy państwowe 2590ha. Obwód nr 8 podzielony jest na dziewiętnaście rewirów łowieckich: WYDUTKI, GRĄDY – POPIOŁY, BUDZEWO, WODOMISTRZÓWKA, BUDZEWKO, GENERALSKI, SEKRETARZY, DEPUTATY, SPALONA (wyłączony), MAGAZYNY, PRZY MINCIE, MINTA (wyłączony), WILCZY ŁEB, CZARNECKIEGO, SĄKIEŁY, OBSIKANA, SKALISKO – LAS, POLE MACZUGI, ZABROST WIELKI. Przebieg granicy obwodu nr 8 przedstawia się następująco: punktem wyjścia jest miejsce gdzie kanał Brożajcki wpada do rzeki Gołdapa, dalej korytem rzeki w kierunku zachodnim do mostu na drodze Budry – Brudzewo, skąd w dalszym ciągu korytem rzeki Gołdapa na północ do miejsca w którym wpada ona do Węgorapy, z tego miejsca korytem rzeki Węgorapa w kierunku północno – wschodnim do mostu na drodze Budzewko – Dąbrówka Nowa, od mostu granica obwodu biegnie w kierunku północnym granicą gmin Węgorzewo i Budry do granicy państwowej, dalej granicą państwową w kierunku wschodnim do granicy powiatów węgorzewskiego i gołdapskiego, skąd biegnie granicą powiatów do kanału Brożajckiego, dalej kanałem w kierunku południowym do punktu wyjścia.
OBWÓD Nr 7
Obwód położony w obrębie gminy Banie Mazurskie z sołectwami Gryżewo, Ściborki, Żabin, Rapa i Mieduniszki, którego obszar leśny podlega pod Nadleśnictwo Czerwony Dwór. Pod względem 
walorów przyrodniczo-hodowlanych obwód nr 7 zalicza się do obwodów dobrych, gdyż lasy zajmują tylko 54% jego powierzchni – jest to obwód leśno-polny. Na terenie obwodu znajduje się sadyba koła „Straszny Dwór”. Razem na obwodzie nr 7 uprawianych 4,3ha poletek zaporowych oraz utrzymywane są buchtowiska o areale ok. 1ha. W obwodzie znajduje się kilkadziesiąt urządzeń łowieckich, w tym: ok. 15 ambon, ok. 40 zwyżek i 5 paśników. Powierzchnia obwodu wynosi 4750ha z czego: – pow. wyłączona 280ha,– pow. użytkowa 4470ha,– lasy ogółem 2420ha,– lasy państwowe 2390ha. Obwód nr 7 podzielony jest na siedemnaście rewirów łowieckich: ZAKAŁCZE, GRYŻEWO, USTRONIE, TRZY AMBONY, PONIEMIECKI, ŚCIBORKI – POLE, ŚCIBORKI – LAS, LIPKA, MOSTKI, SAJGON, STRASZNY DWÓR, ANTOMESZKI, BROŻAJTY, SKALISKO – POLE, BOCIANIE GNIAZDO, WĘGORAPA, RAPA. Przebieg granicy obwodu nr 7 przedstawia się następująco: punktem wyjścia jest styk granicy państwowej i granicy powiatów węgorzewskiego i gołdapskiego, około 1km na wschód od miejscowości Zabrost Wielki, z tego miejsca granica obwodu biegnie granicą powiatów w kierunku południowo – wschodnim do Kanału Brożajckiego, dalej korytem Kanału Brożajckiego w kierunku południowym do miejsca w którym kanał wpada do rzeki Gołdapa (ok. 1 km na południe od leśniczówki Bąkowo – Śluza), dalej korytem rzeki Gołdapa w kierunku zachodnim do m. Banie Mazurskie, następnie szosą Banie Mazurskie – Rogale do skrzyżowania z drogą gruntową do miejscowości Gryżewo, dalej drogą leśno – polną do miejscowości Ściborki, skąd utwardzoną drogą gruntową do m. Żabin do skrzyżowania z szosą Żabin – Rapa, dalej w kierunku zachodnim drogą Żabin – Rapa do skrzyżowania z drogą Banie Mazurskie – granica państwa, na tym skrzyżowaniu granica obwodu biegnie w lewo w szosą w kierunku granicy państwa, dalej biegnie granicą państwową do punktu wyjścia.
Od początku swojego istnienia Wojskowe Koło Łowieckie „ŻBIK” dzierżawi trzy obwody łowieckie, których powierzchnie, numeracja i podległość administracyjna z upływem lat ulegały zmianom. Początki działalności koła to dwa obwody leśne Nr 2 i Nr 34B na terenach powiatów: węgorzewskiego i gołdapskiego oraz obwód polny Nr 9 w gminie Węgorzewo z dostępem do jezior Święcajty i Stręgiel. Ogólna powierzchnia wówczas dzierżawionych obwodów wynosiła 14 692ha.
Ta nomenklatura trwa do czasu reformy administracyjnej w 1975 roku, kiedy to Powiat Węgorzewo przechodzi w granice Województwa suwalskiego. Zgodnie z Zarządzeniem Wojewody Suwalskiego Nr 2/76 z dnia 5 stycznia 1976 roku w sprawie utworzenia obwodów łowieckich – obwodom koła nadano nową numerację, jak również zmieniły się ich powierzchnie.
Obwód nr 9 zmienił numer na 27, powierzchnia obwodu 6720ha (więcej o 1508ha) w tym 807ha lasów (więcej o 168ha), jednocześnie koło utraciło dostęp do jezior Święcajty i Stręgiel.
- Obwód nr 34B zmienił numer na 10, powierzchnia obwodu 4470ha (więcej o 220ha) w tym 2990ha lasów (więcej o 281ha).
- Obwód nr 2 zmienił numer na 11, powierzchnia obwodu 5280ha (więcej o 50 ha) w tym lasów 2590ha (mniej o 266ha).
Ogólnie areał obwodów koła powiększył się, obwody koła w całości stanowiły jeden zwarty kompleks, jednakże koło utraciło atrakcyjne rewiry na polowania na ptactwo wodne przy jeziorach Święcajty i Stręgiel. Taki stan rzeczy trwał do 2008 roku. Ogólna powierzchnia obwodów wynosiła 16470ha, w tym 6387ha lasów.
Aktualnie, na dzień 27.05.2019r. Koło prowadzi gospodarkę łowiecką na terenie obwodów łowieckich nr 7 (SU 10), nr 8 (SU 11) i 36 (SU 27) położonych na terenie powiatu węgorzewskiego (gmina Węgorzewo, Pozezdrze i Budry) i powiatu gołdapskiego (gmina Banie Mazurskie), podlegających administracji leśnej nadleśnictwom Czerwony Dwór i Borki, w obrębie Rejonu Hodowlanego Wielkich Jezior Mazurskich.
Koło dysponuje areałem o łącznej powierzchni 17 348ha o średniej lesistości 40%, z czego:
– obwód nr 7 (SU10) – pow. 4 651ha (lesistość 54%), Mapa obwodu pobierz..
– obwód nr 8 (SU11) – pow. 5482 ha (lesistość 50%), Mapa obwodu pobierz..
– obwód nr 36 (SU36) – pow. 7215 ha (lesistość 15%). Mapa obwodu pobierz..
W obwodach koła występuje różnorodność zwierzyny zwłaszcza jelenia szlachetnego, sarny, łosia i dzika. Występuje również stale powiększająca się populacja wilka oraz bobra. Średnie pogłowie w obwodach koła wynosi: ok. 20 łosi, ok. 80 jeleni, ok. 200 saren i ok. 250 dzików. W obwodach Nr 7 i 8 na stałe bytuje ok. 30 wilków. Przez 57 lat istnienia Koła, jego myśliwi pozyskali ponad 6000 sztuk zwierzyny. Aktualnie koło uprawia ponad 20 ha poletek uprawowych i zaporowych. Dodatkowo co roku w kole gromadzi się znaczący fundusz paszowy głównie do celów dokarmiania zwierzyny, poprzez szereg paśników, karmowisk i buchtowisk. Średnio rocznie w kole gromadzi się: ok. 10-15 ton siana i liściarki, ok. 25 – 30 ton karmy soczystej (ziemniaki, marchew, buraki), ok. 15-20 ton kiszonek i ok. 30 ton zbóż. W ramach zagospodarowania łowisk Koło stale współpracuje z władzami gmin, sołectwami i właścicielami gruntów w obrębie obwodów koła w dziedzinie walki z kłusownictwem oraz ochrony upraw przed szkodami łowieckimi.
Warto odwiedzić:
